Psychoterapia rodzinna

Psychoterapia rodzinna opiera się na rozumieniu rodziny jako systemu, w którym to każdy element na siebie wzajemnie wpływa. Co oznacza, że zmiana, która zajdzie w jednym elemencie/członku rodziny ma wpływ na funkcjonowanie reszty rodziny. W życiu każdej rodziny zachodzą naturalne procesy, które prowadzą przez kolejne fazy życia rodziny.

Duvall wyróżnia osiem faz życia rodziny:

Faza 1. Małżeństwo (bez dzieci).
Faza 2. Rodzina wychowująca małe dzieci.
Faza 3. Rodzina z dzieckiem w wieku przedszkolnym.
Faza 4. Rodzina z dzieckiem w wieku szkolnym.
Faza 5. Rodzina z dorastającymi dziećmi.
Faza 6. Rodzina z dziećmi opuszczającymi dom.
Faza 7. Stadium pustego gniazda.
Faza 8. Starzejący się rodzice (Duvall, 1977; za: Namysłowska, 1997).

Na poszczególnych etapach rodziny stawiane są wymagania rozwojowe narzucane przez rozwój najmłodszego dziecka, wymagania szkół, instytucji. W takich sytuacjach rodzina naturalnie wchodzi w stan kryzysu i w zależności od możliwości rodziny do elastycznego przystosowania się i wyszukania twórczych rozwiązań udaje jej się przejść na kolejny etap. W niektórych rodzinach diagnozuje się “utknięcie” na konkretnym etapie rozwoju rodziny. Wtedy, z pomocą terapeuty, można spróbować wyszukać zasobów rodziny, aby móc rozwiązać/zażegnać kryzys.

Terapia rodzinna może być pomocna między innymi w takich sytuacjach jak:

trudności wychowawcze;
problemy w relacjach z poszczególnymi członkami rodziny;
trudności związane z dorastaniem dziecka;
kryzys związany z zmianą etapu życia (narodziny dziecka, „kryzys opuszczanego gniazda”, żałoba);
traumatyczne doświadczenia;
problemy u dzieci związane z: lękiem, depresją, zachowaniami agresywnymi, objawami psychosomatycznymi;
zaburzenia odżywiania.